Święte drzewo banjan

               Figowiec bengalski (Ficus benghalensis L.), zwany też banjanem, pochodzi z Indii i Pakistanu. Imponuje wielkością, szczególnie „wszerz”. 

               To jest jedno drzewo! Od jego poziomych gałęzi wyrastają pionowe pędy, które wrastają w ziemię i się zakorzeniają. Stają się w ten sposób dodatkowymi pniami, które podtrzymują koronę i przewodzą wodę wraz z solami mineralnymi. Niektóre drzewa mogą mieć ponad 300 takich masywnych pni bocznych (tzw. Wielki Banian rosnący na terenie ogrodu botanicznego w Kalkucie ma aż 2880 pni o wysokości 24,5 m). Korona przedstawicieli tego gatunku może pokrywać powierzchnię ponad 2,1 ha (ponad kilometr obwodu). Na obszarze o średnicy nawet 500 m znajdować się mogą pnie jednego osobnika.

               Drzewa banjan noszą indyjską nazwę „akszajawata" i są obiektami kultu w hinduizmie. Jego gałęzie są czczone podczas Szasti pudźy. Szczególnym kultem banjan otaczany jest przez kobiety w miesiącu dźjesztha (od połowy maja do połowy czerwca) w stanach Maharasztra i Gudżarat w Bengalu, gdzie personifikację Brahmy.

             W południowych Indiach drzewo jest czczone również jako siedziba bóstwa Śiwy. Wczesne dzieło tamilskie „Ahananuru”, opisuje banjan jako przykład nieposiadającej dachu świątyni.