Londyńskie metro

            W tym roku londyńskie metro obchodziło 150. urodziny, czyli wybudowano je w czasie, gdy w Polsce wybuchło Powstanie Styczniowe. Uważane jest za trzeci co do wielkości system metra na świecie (długość) po Pekinie i Szanghaju.

                Ma 12 linii, a pociągi zatrzymują się na 275 stacjach. Całkowita długość trasy wynosi 408 km, z czego ponad połowa to odcinki naziemne. 

               Najbardziej uczęszczaną jest stacja Waterloo. W czasie porannego szczytu korzysta z niej 57 000 osób. Całe metro w ciągu roku przewozi 1,1 miliarda pasażerów. Średnia prędkość w metrze to 20,5 mil na godzinę, rekord – 60 mil (1 mila = 1,61 km).

              Tunele i stacje metra to swoista menażeria. Mieszają się zwykli pasażerowie i „niebieskie ptaki” różnych nacji. Ale nie tylko niebieskie! Widziano dziko żyjące dzięcioły, jelenie, krogulce, nietoperze, zaskrońce, traszki i padalce. Wszystkie, rzecz jasna, dziko żyjące. Według szacunków żyje tam pół miliona myszy.

             Rzeczy znalezione w metrze trafiają do biura w Londynie. Wśród pozostawionych „drobiazgów” były miecze, nadziewane ryby, ludzkie czaszki, a nawet trumny. 

             Każdego dnia z korytarzy metra odpompowywane jest nawet 47 milionów litrów wody, co stanowi około 235 tysięcy średniej wielkości wanien.

              Jak to w metrze bywa, podróżniczych zabawiają różnej maści artyści i muzycy. „Do kapelusza” grali m.in. Paul McCartney oraz Sting.

Każdego roku w londyńskim metrze ginie około 50 osób Samobójstwa, wypadki), najwięcej ok. 11 rano.           

             Najtragiczniejszy, pojedynczy wypadek, miał miejsce 28 listopada 1975 roku na Moorgate. Zginęło 42 osób. W lipcu 2005 roku, w Londynie doszło do zamachów, bomby w metrze i w autobusie zabiły 56 osób (w tym 4 terrorystów samobójców).

              Od 1987 roku w metrze nie można palić. Głównym powodem zakazu był pożar z listopada 1987 roku, w którym zginęło 31 osób. Stacja zajęła się ogniem od rzuconej zapałki. Nie wolno też „dawać w czajnik”. Od czerwca 2008 roku, nie tylko w metrze, ale również we wszystkich innych publicznych środkach transportu.

                Badania z 2002 roku wykazały, że jakość powietrza w metrze jest 723 razy gorsza niż na powierzchni. 20 minut spędzonych na stacji porównywano do wypalenie papierosa. Temperatura w podziemiach jest średnio o 10 stopni Celsjusza wyższa niż na powierzchni.

              Mapa londyńskiego metra służyła za inspirację wielu artystom, którzy łącząc stacje uzyskiwali bardzo ciekawe efekty.

              W 2001 roku, w ramach „dbałości o pasażerów”, na trzech stacjach - St. James Park, Piccadilly i Euston - rozpylano specjalny zapach, Madeleine. Efekt był piorunujący! Skargi na smród spowodowały, że z innowacji wycofano się zaledwie po kilku dniach.

             W londyńskim metrze kręcono wiele filmów, m.in. Tomb Raidera 3, a w pierwszej części cyklu o Harrym Potterze dyrektor Hogwartu, Albus Dumbledore, ma bliznę w kształcie mapy metra. Została zaprojektowana w 1933 roku, a jej autorowi (Harry Beck) zapłacono zawrotną sumę, bo aż... 10 gwinei (10,50 funtów). 

              

Podczas II wojny światowej metrem wywieziono z Londynu ponad 200 tysięcy dzieci, kolejne prawie 200 tysięcy osób znalazło w podziemiach schronienie. Na Boże Narodzenie 1940 roku pracownicy metra podarowali ukrywającym się dzieciom 11 tysięcy zabawek. Wiele stacji było wykorzystywanych jako schrony, ale Central Line została przekształcona w fabrykę samolotów myśliwskich. Miała od ponad dwie mile długości i własny systemem kolejowy. Jej istnienie pozostało tajemnicą do 1980 roku.

             „Mind the gap” (Nie przegap!) - to słynne ostrzeżenie, które usłyszeć można na wszystkich stacjach londyńskiego metra. Wielokrotnie zmieniano głosy lektorów, ale niedawno na stacji Embankment, przywrócono jedną z pierwszych wersji nagrania. Stało się to na prośbę wdowy po ówczesnym lektorze, która marzyła, by raz jeszcze usłyszeć głos zmarłego męża.