Kadrowanie w fotografii – konieczność czy wymysł

             Każdy świadomy fotograf zdjęcie traktuje jako materiał wyjściowy do dalszej obróbki. Świadome kadrowanie jest elementem warsztatu i często znakiem firmowym. Kiedyś, w epoce negatywów i pozytywów, proces ten odbywał się w czasie naświetlania lub też po prostu wielkoformatowe zdjęcie przycinano, wybierając odpowiedni kadr.

             Wraz z rozwojem fotografii cyfrowej, kadrowanie odbywa się w programach graficznych, ale zasady są takie same. Zalicza się do nich:

- dobór odpowiednich proporcji kadru do tematu (panoramiczny, zwykły, kwadratowy)

- umiejętne wypełnianie kadru tematem, tak, aby zwrócić uwagę widza na to, co jest najważniejsze

- kompozycja ogólna, w której obowiązują podobne zasady jak w malarstwie (np: zasada trójpodziału, zasada punktów gorących, zasada złotego podziału, zasada budowania napięcia przez asymetrię, skośne linie i kontrapunkt itp.)

- zasady kadrowania perspektywy, rytmu i ruchu

            Podstawową zasadą jest trójpodział, wiążący się z tzw. gorącymi punktami. Zdjęcie dzieli się na trzy równe części pionowe i poziome, a punkty przecięcia linii są tymi gorącymi punktami. Związane jest to nie tylko z kompozycją, ale również z właściwościami ludzkiego oka. Elementy umieszczone w tych punkach bardziej przyciągają wzrok.

            Fotograf zastosował kompozycję centralną

           Tak by wyglądało to zdjęcie po kadrowaniu z gorącym punktem prawym górnym

 

  A tak z prawym dolnym dolnym

 

             Rezultat postawiam Waszej ocenie. Jedno jest pewne, aby łamać zasady, trzeba je znać. I jeszcze jedno – nie może być tutaj przypadku, kadrowanie to świadoma obróbka zdjęcia.