Polscy wikingowie

             W okresie wczesnopiastowskim, na pomorzu, odpowiednikiem skandynawskich wikingów, byli chąśnicy. Zdaniem językoznawców nazwy chąśnicy i chąsa (grupa wojowników wraz z ich statkami) wywodzą się z połączenia dwóch pokrewnych słów: chasa (gromada, zgraja) i chąśba (napad, rozbój).

 

             Miejscami, gdzie chąśnicy mieli siedziby, były najczęściej główne miasta nad Bałtykiem lub większymi rzekami, m.in.: Arkona, Kołobrzeg, Zwierzyn (i inne ośrodki Obodrzytów), Stargard Szczeciński, Szczecin, Wolin.

 

              Za legendarne początki wypraw chąśników uważa się VI w., tuż po osiedleniu się Słowian połabskich nad Bałtykiem (walki legendarnego potomka Lecha, księcia Wizymira z Duńczykami). 

               Bardziej wiarygodne są chyba przekazy historyczne z X w. Około 985 r. w bitwie nad rzeką Fyris w Szwecji mieli brać udział wikingowie z Jomsborga, wsparci przez wojów Mieszka I. Jomsborg, to gród warowny na Wolinie, założony w 970 r. przez króla duńskiego Haralda Sinozębego, na mocy układu z mieszkańcami wyspy. Osadzono w nim drużynę wikingów, a pierwszym Jarlem mianowany został Palnatoki, który wybudował ponoć port na 300 statków.

              Główne działania chąśników przypadają na początek XII w. , podczas panowania

księcia pomorskiego Racibora I.